Landweg

Dat de wereld tegenwoordig zoals een trommel vol Lotto-balletjes is. Balletjes die heen en weer vliegen. Op en neer, links en rechts, boven en onder. Gevoelens worden geacht mee te veranderen op het tempo van een Twitter-feed en Facebook-timeline. Delen! Delen! Wat doe je? Waaraan denk je? Relaties, liefde en dat soort oprechte concepten zijn online tot aan- en af-knoppen gedegradeerd. Kansen moet je grijpen, uitdagingen zijn er om niet te laten liggen en verder moet je maar mee in de ratrace van het leven. En er vooral niet afvallen, liefst.

Welaan, ik doe niet meer mee. Ooit was ik vast de even grote puber die mee in de ratrace stapte, dan de balletjes in de lucht moest houden, maar ze plots alle kanten uit zag vliegen. En die tijd is vast nog niet zo lang geleden. Gevoelens gingen alle kanten uit, trappers gingen al eens in overdrive en knalden daarna nog eens gemeen hard tegen mijn eigen voetzolen. Waarna die openlagen. Met bloed overal. Wat een gedoe.

Gelukkig waren er mensen die mij op mijn plaats zetten. Afstand. Ademen. Rust. Tijd. Weg met de lichtbak. Weg met de trommel vol balletjes. Ik spring voortaan wel van de snelweg en zal wat meer op de landweg gaan lopen. Mijn gevoelens laten bepalen door een streling van de wind, een vleugje schone muziek of een intens gesprek op café. Mijn voeten diep in het grint boren, zodat ik niet wegschuif bij het eerste echt zuchtje wind.

Kom ik u langs die landweg tegen?